Księga Izajasza Ocena proroka
Osąd: „Nie zakrywałem swej twarzy przed zniewagami i opluciem”. „Kto dowiedzie mi winy?”. „Kto chce dokonać nade mną sądu?” Prawda: „Pan Bóg dał mi język ucznia, abym umiał słowem pokrzepiać strudzonych. Rozbudza mnie każdego ranka, od rana czyni mnie gotowym, bym słuchał jak uczeń. Pan Bóg otworzył mi uszy, a ja się nie wzbraniałem, ani nie cofnąłem”(50,4-5). Wiara: „Ale Pan Bóg mnie wspiera, więc nie złamie mnie zniewaga. Dlatego uczyniłem swoją twarz jak krzemień i wiem, że nie muszę się wstydzić”. Wiem, że „blisko jest ten, który mnie uniewinni”.
Ewangelia św. Marka Ocena Jezusa
Osąd: „Co mówią ludzie? Kim według nich jestem?”, Jezus pyta uczniów. „Mówią, że jesteś Janem Chrzcicielem”, może dlatego, że bezwarunkowo mówisz każdemu prawdę. „Inni, że jesteś Eliaszem”, bo rozmawiasz z Bogiem i czynisz rzeczy niezwykłe. „Inni, że jesteś jednym z proroków”. Piotr stwierdza: „Ty jesteś Chrystusem”, czyli Mesjaszem, który miał przyjść, czyli Zbawicielem świata. Więc niemożliwe, abyś był „odrzucony przez starszych i wyższych kapłanów i nauczycieli Pisma”. Tak nie może się stać, abyś został „zabity”. Prawda: „Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć (…), zostanie zabity, lecz po trzech dniach zmartwychwstanie”. Piotrze, „nie myślisz po Bożemu, ale po ludzku”. Takie myślenie pochodzi od Szatana. Wiara: „Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się wyprze samego siebie, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce ocalić swoje życie, straci je, a kto straci swoje życie z mojego powodu i z powodu Ewangelii, ocali je”. Dokonanie wyboru pójścia za Chrystusem, uwierzenie w Niego, oznacza stopniowe przejmowanie od Niego całego sposobu myślenia i życia; oznacza pozbywanie się tego, co moje na rzecz tego, co Boże. Przyjąć krzyż, to zgodzić się na możliwy społeczny koszt wiary Jezusowi. Wierząc Jezusowi, można czasami stracić pozycję, pracę, przyjaźń, można narazić się na oskarżenie. Wierzę, kiedy wiem, że warto.
List św. Jakuba Ocena apostoła Jakuba
Osąd: „Bracia moi!”. „Ktoś mówi, że wierzy, a nie potwierdza tego czynami.”. „Ja ci pokażę moją wiarę, za którą idą czyny”. Prawda: „Może ktoś powie: Ty wierzysz, a ja wypełniam uczynki”. Takie przeciwstawianie sobie postawy wiary świadectwu działań zgodnych z wolą Bożą, nie ma sensu. Bo „wiara, która nie jest potwierdzona czynami martwa jest sama w sobie”, nie istnieje. Wiara: to ufność Bogu wyrażona posłuszeństwem i dziękczynieniem. Wiara mówi: zdecydowałem Komu zaufać, więc konsekwentnie wierzę Jego Słowu i uczę się jak wprowadzać je w czyn. Nie ma dla mnie nic lepszego, bo wiem Kim jest Ten, w którym złożyłem wszelkie nadzieje.
|
|